เหนื่อยมาก และยังคงเหนื่อยต่อไปอีก

อยากจะตะโกนบนท้องฟ้า ว่าฉันเดินทางมาผิดหรือถูก ที่ทำให้ตัวเองต้องเหนื่อยในหลายๆอย่าง ฉันหนีออกมาจากมรสุมความกดดันทางใจ พอได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันบ้าง และก็รู้สึกจะดีขึ้นตามลำดับ จนกระทั่งว่าด้วยลำแข้งตัวเองที่เดินไป แล้วก็เดินไปหนทางต่างไม่ราบเรียบในอย่างที่คิดเลย อยากจะหนีและหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดในอดีตเหลือเกิน ไม่อยากลำบากใจในการที่จะบอกว่า "อย่ามาวุ่วายกับชีวิตฉัน ให้รำคาญใจ" ฉันขอเลี่ยงสิ่งๆนั้นดีกว่า

หน้าที่ฉัน คือการสร้างทรายให้เขียว

     ความไฝ่ฝันของฉันคือการควบบนหลังม้า ต้อนฝูงวัวกลับคอกยามย่ำเย็นกลางทุ่งหญ้าสุดลูกตา ทำให้ฉันตัดสินใจเลือกเรียนเกษตรศาสตร์ แต่ชีวิตต้องผกผันเมื่อฉันไม่กล้าตอนหมู สนเขาด้วยเหล็กร้อนแดงฉ่าอาบเลือดวัว .. ฉันสงสารมันเกินกว่าจะทำได้ โคบาลที่ฉันกำลังจะคว้ามากลายเป็นเพียงปุยเมฆที่บางเบาแล้วลอยหายไปกับสายลม… ฉันขอเลือกเลือกปากกาและไม้ที วาดลวดลายบนกระดาษแต่งแต้มสีสันให้พื้นดินดีกว่า .. ฉันชอบออกแบบสวนมากกว่านั่งตัดต่อเซลล์ในห้องแล็บและตัดเขาวัวในฟาร์ม… ฮ่าๆๆ … ชีวิตหนอชีวิต..แต่สุดท้ายจริงๆ แทบไม่ได้ออกแดดเพราะนั่งเขียนโปรแกรมตื่นเต้นกว่าเยอะเป็นไหนๆ ..

 

ชีวิตที่หลีกเลี่ยงกับพื้นดินที่เราคลุกคลีมา ขึ้นชื่อว่าภาคอีสาน โดยเฉพาะในช่วงหน้าแล้ง แทบไม่มีใครที่จะออกมาอาบแดดกลางท้องนาท้องไร่ทั้งวันเป็นแน่ ด้วยแสงแดงที่ไร้เมฆบดบังแล้วแถมไม่มีแม้เงาไม้ใหญ่ที่พอให้คลายร้อนได้บ้าง .. แต่นั่น ณ ตรงนั้นที่ฉันต้องเดินและยืน เพื่อทำระบบน้ำหยดให้กับต้นกล้ายางพาราวัยแบเบาะ ซึ่งนับวันมันกำลังจะปลดเกษียรใบของมันจนกระทั่งล้ำต้นก็ไม่เหลือสีเขียวไว้แต่งแต้มเลย .. ยืนตายทั้งเป็นร้อยๆต้น… ฉันคงทนดูไม่ได้ที่จะเห็นมันเป็นแบบนั้น…ท่ามกลางทะเลทรายขนาดย่อม…ฉันต้องทำหน้าที่ของฉันแล้วล่ะ หน้าที่ที่สำคัญในการพลิกแผ่นทรายสีขาว ให้กลายเป็นสีเขียวมีชีวิตชีวา … ฉันเลยเริ่มลงมือที่จะปักหมุด วางระบบน้ำและปล่อยให้ระบบน้ำมันทำงานหล่อเลี้ยงชีวิตบนแผ่นดิน .. มือของฉันที่สัมผัสเฉพาะคีย์บอร์ดมันเริ่มค่อยๆแตกและหลังมือไหม้เกรียมเป็นผลจากอยู่กลางทุ่งทั้งวัน มันไม่ได้ทำให้ฉันท้อถอย.. ฉันต้องทำให้ได้…. รุ่งเช้าจวบจนพลบค่ำ..ฉันได้ทำหน้าที่เริ่มต้นสร้างความเขียวให้กับพวกเจ้าแล้วล่ะ…

     

ในคืนนี้ฉันนอนหลับอย่างภาคภูมิใจ..แม้ต้องตะแคงซ้ายขวาไป-มา เพื่อหาท่าที่ระบมน้อยหน่อยก็ตาม..เหอะๆๆ