ความสุขที่ค้นหา

        เกิดความทรมานใจยิ่ง ที่เราเหมือนคนไม่มีอะไรไปเทียบเคียงกับคนที่พร้อมสรรพ์ในทุกสิ่ง น่าภูมิฐาน รอบข้างดูมั่นคงไปทุกๆเรื่อง … อาการทรมานนี้ได้ยุติ และสิ้นสุดลงแล้ว…

       ในเมื่อฉันมีมันสมองและสองมือที่ยังสามารถสร้างอะไรได้ขึ้นอีกมากมาย สภาพแวดล้อมฉันไม่ได้ต้องดิ้นรนขนขวาย เพื่อไคว่ขว้าสิ่งลวงตา ฉันได้รู้แล้วว่า สิ่งที่พยายามขนขวายและได้มากด้วยตัวเงิน อีกไม่นานก็มักจะจบลง … ความสุขจากของเหล่านี้ มันแสนสั้นเหลือเกิน หากลองจิตนาการถึงสถานที่สุดสวยที่ไม่เคยพบเจอ ดอกไม้รายทางบานสะพรั่ง คละคลุ้งด้วยกลิ่นไอของดอกไม้ ได้ริมรสของอาหารแปลกลิ้น .. แต่หากลองหลับตา และนั่งลงตรงนั้น … ทุกอย่างช่างเหมือนเดิม .. ความมดมิด และเดินกลับทางเดิมไม่ถูก… ทุกคนจึงมีสุขและทุกข์ได้เท่าเทียบกัน มันคือความเสมอภาคของทุกๆคน แตกต่างเพียงจะคิดอย่างไรให้ตัวเองไม่มีความทุกข์ครอบงำ ..

   ฉันได้รู้ว่า ความสุขที่ตามหา มีคนเค้าเคยบอกว่า "มันเป้นเรื่องน่าเกลียด ขยะแขยงจนถึงใจ ไม่อยากคบและพบเจอข้อความที่ฉันให้ไป" .. แต่สุดท้าย เมื่อได้ค้นพบตามที่เคยบอกไว้ … เค้าเพิ่งคิดได้และเห็นความจริงในทุกสิ่ง…มันคือความจริงในทุกอย่าง…

"ความสุขหาได้ง่ายๆ ใกล้ๆตัว สร้างจากภายในของตนเอง .. มันคือความสุขที่ไม่มีวันตาย!!" แม้ชาตินี้ คงไม่มีโอกาสที่จะขอให้คนที่พูดมากลับคำที่เคยว่าให้ฉันไว้ .. แต่ฉันก็ยังคงยืนยันว่า ประโยคสั้นๆ นี้ เป็นสิ่งที่มีคุณค่าอย่างยืนยง